22. Schelden in de trein?

Maandag tot en met woensdag

Deze week gaan we met een van de modules naar de begraafplaats. Je snapt misschien wel dat ik hier niet enorm veel zin in heb (kou en regen), maar uiteindelijk hebben we ons prima vermaakt. De begraafplaats is enorm groot en bestaat uit verschillende delen. Het is gek dat dit zo midden in de stad ligt en mensen hier gewoon picknicken.

Woensdagavond heb ik bezoek! Mama komt voor de laatste keer dit avontuur langs. Mama heeft een grote koffer meegenomen, want als ik naar Lapland ga (wat nog steeds een vraagteken is op dit moment) is het goedkoper om een koffer te importeren dan te kopen... Dachten we... Helaas heeft de koffer de reis in het vliegtuig niet overleefd (iets met kapotte wieltjes, een kapotte rits en kapot slot en een band die de koffer bij elkaar houdt) en moeten we op zoek naar een nieuwe koffer. Maar goed, dat is een zorg voor later. We besluiten te gaan eten bij Dalle Valle. We kiezen voor het buffet en eten onze buikjes vol.

Donderdag (aantal stappen: ± 18 000)

Omdat mama wat meer wil zien van Denemarken besluiten we naar Roskilde te gaan (Kopenhagen is leuk, maar de omgeving ontdekken is nog leuker!) Ik ben al een paar keer in Roskilde geweest, maar dat maakt het laten zien niet minder leuk. We lopen door de winkelstraat, bezoeken de kathedraal en gaan voor de lunch weer terug naar Kopenhagen. We struinen wat door de straten en gaan uiteindelijk terug naar het hotel. Vanavond eten we bij Spagettheria La Perla, waar we de vorige keer ook hebben gegeten.

Vrijdag (aantal stappen: ± 21 000)

Voordat we vertrekken naar de hoofdactiviteit van vandaag, moeten we eerst op zoek naar een koffer. Op internet vind ik dat er een outlet midden in de stad zit. Aangezien alle winkels om 10 uur opengaan, besluiten we rond half 10 naar de kofferboer Roy te gaan. Als hij nog niet open is, drinken we een koffie (vervelend) en wachten we tot 10u en als hij wel open is hopen we dat hij een mooie koffer voor een niet al te gekke prijs in de aanbieding heeft. Helaas; hij is nog dicht. Tijd voor koffie. Iets over tien is hij nog steeds niet open. We besluiten de medewerker van de koffiebar te vragen of hij iets weet over zijn buurman. Hij geeft aan dat Roy soms om 10:00u opengaat en soms om 11:30u. Iets met je bed niet uit kunnen komen? We besluiten niet te wachten, want we willen naar Helsingør! Deze stad ten noorden van Kopenhagen is ongeveer drie kwartier met de trein bij ons vandaan. Zelf ben ik hier ook nog niet geweest, dus ik ben erg benieuwd naar de stad. Eenmaal in Helsingør lopen we door de winkelstraat en zien we hem ineens staan: de perfecte koffer. We checken de wieltjes, het slot, kiezen de kleur, bellen papa en besluiten de koffer te kopen. We mogen hem gelukkig laten staan zodat we vandaag gewoon lekker kofferloos (maar niet helemaal) door het leven kunnen 🤪. We zoeken een plekje om te lunchen en komen langs een cafeetje waar ze drie stukjes smørrebrød aanbieden voor 100 kroon. Mama en ik delen deze (en wat waren ze goeeeed!!) en vanaf hier lopen we door naar daar waar Helsingør bekend om staat: Kronborg Slot. Dit is een van de grootste kastelen uit de renaissance. Vanuit dit kasteel kijk je zo naar Helsingborg (Zweden) wat maar vier kilometer verwijderd is van Helsingør. Het bijzondere van dit kasteel vind ik de ondergrondse gang. Aan het begin van deze gang is een stenen beeld, wat Holger The Dane schijnt te zijn. De legende is zo dat op het moment dat de vijandigen eraan komen als Holger The Dane zijn ogen opent en zijn zwaard de lucht in zwaait. Gelukkig blijft hij lekker slapen terwijl wij langslopen. We lopen verder naar de ondergrondse gangen waar soldaten in tijden van oorlog tot wel zes (!!) weken konden verblijven als ze genoeg eten bij zich hadden. Het is hier koud, kil en vooral laag. Om ons een gevoel van toen te geven, hangen hier alleen een aantal kaarsen die ons samen met wat pijlen de weg wijzen. Ik ben een rebel en doe mijn eigen zaklamp aan. Het is te donker voor mij en ik ben geen held in het donker 😂. Ondertussen, het is inmiddels half 4, is de zon al onder aan het gaan. Voor mij is dit inmiddels de normaalste zaak van de wereld, maar mama staat wel even te kijken. Na een korte strandwandeling, lopen we terug naar de stad en eten we een stukje taart met een koffietje. Het was vandaag de koudste dag van de week (7 graden), dus dat hadden we wel verdiend. In de trein terug naar huis worden we aangesproken door de vrouw die de kaartjes controleert. We hebben, net als onze medereizigers, netjes ingecheckt maar toch blijft de vrouw even staan en lijkt ze iets tegen me te zeggen. Ik kan me redelijk door een Deens gesprek heen bluffen, maar dit ging een stapje te ver. De vrouw legt uit dat ze het patroon van mijn trui in haar jeugd heeft geprobeerd te maken maar dat niet helemaal goed ging. Vervolgens vraagt ze waar we vandaan komen en begint ze een verhaal over het feit dat ze van Nederland houdt en daar ook vrienden heeft wonen. Die vrienden hebben haar twee dingen geleerd: ‘hoe gaat het?’ en, jawel, ‘godverdomme’. Schijnt iets te zijn wat we vaak zeggen. Je snapt zeker wel dat mama en ik helemaal in een scheur lagen. De vrouw gaat door met haar ronde door de coupe en komt twee minuten later terug met het verhaal dat ze net iemand heeft gecheckt die iets met tulpen heeft gekocht, dit deed haar weer denken aan Nederland dus vertelde ze het verhaal aan de Deen. Ik heb de vrouw moeten teleurstellen en moeten zeggen dat de tulpen eigenlijk niet uit Nederland komen maar worden geïmporteerd vanuit Turkije. Dit werd natuurlijk weer doorverteld aan de Deen en zo was de cirkel weer rond. We hebben ’s avonds gegeten bij Sporvejen, zijn naar Nyhavn gelopen om daar te proeven van de kerstsfeer en zijn naar huis gegaan met de metro. Het was nu echt afgekoeld.

Zaterdag (aantal stappen: ± 13 000)

De laatste (halve) dag besteden we in Kopenhagen. Nadat we hebben uitgecheckt, zijn we naar mijn kamer gegaan om de koffers daar te dumpen, hebben we mijn koelkast gevuld en zijn we weer naar de stad gegaan om de laatste spulletjes te kopen. We gaan door naar The American Pie Company om hier even koffie te drinken en we nemen samen een stuk gebak: ja, hier weten ze hoe het moet. We struinen de straten door en krijgen op een gegeven moment toch wel weer trek. We lunchen bij het koffietentje van gister. Na een heerlijk broodje besluiten we hier ook nog even bij te komen met een theetje. Eenmaal thuis hebben we mijn kast even onder handen genomen: er moet ruimte worden gemaakt voor de dikste truien die ik bezit. Om 16:15 nemen we de trein. We komen 16:45 aan op de luchthaven, drinken nog wat en dan ga ik naar huis en mama ook.

Mama heeft weer het een en ander voor me meegenomen en iets daarvan eet ik vanavond. In de winter kan ik echt iedere avond stamppot maken en mama heeft alles geïmporteerd zodat ik lekker mijn prakkie kon eten.

Kusjes!