26B. Afscheid nemen bestaat niet

Zondag

Na knuffels, tranen en veel gelach is het tijd om na 4 maanden weg te gaan uit Kopenhagen, uit Bisp G en afscheid te nemen van de beste huisgenoten. Stuk voor stuk allemaal verschillend, maar alle negen personen maakten het huis tot hoe het was. Ik hoor je denken; hoe was dat dan? Daarvoor verwijs ik je terug naar alle voorgaande blogs 🤪. Nee, maar hoe dat was was als volgt. We kookten minimaal 1x in de 2 weken samen, hadden feestjes, bakten koekjes, brood en brownie en de meesten van ons zaten bij elkaar in de klas. Het is gek om te bedenken dat iedereen teruggaat naar de plek die in eerste instantie werd bestempeld als “thuis”. Ik ben dankbaar, want waar mijn huisgenoten ook zijn; dat is nu ook thuis.

Papa en ik vertrekken rond half 12 naar Møns Klint. Na een ruige autotrip, komen we aan bij de klif. Van mijn Spaanse vriendinnen had ik al gehoord dat de klim naar beneden erg lang en heftig was, zeker omdat je al die treden ook weer op moet! We besluiten dus naar boven te gaan en genieten daar van het uitzicht. Ja, ik kan wel stellen dat ik het uitzicht mooier vind dan bij Stevns klint. Vanuit hier rijden we door naar de Dodekalitten. Dit is een kunstproject en zo nu en dan worden er beelden bij gezet. Het bijzondere is dat als je in het midden staat, je je eigen echo hoort. Op een open vlakte. Wat?! We pakken de pond richting Svendborg, eten daar wat (to-go vanwege de lockdown natuurlijk) en gaan lekker slapen.

Maandag

We worden wakker in Svendborg en zoeken een plekje waar ze ontbijt hebben. Na, jawel, een wandeling van 3 minuten komen we aan bij de plaatselijke bakker: we hebben ons tentje gevonden. Vandaag zijn we heel de dag in Svendborg en omgeving. Svendborg is een enorm leuk stadje en voor een maandag is het redelijk druk! Laten we het houden op het doen van kerstinkopen..? In de buurt is een ruime van een kerk die ooit heeft gestaan. De reden van de afbraak is tot op heden niet bekend! Terwijl we hier zijn wordt papa gebeld: een kennis kent iemand met een automuseum en die neemt nu contact met ons op: wij mogen, op HELE hoge uitzondering, langskomen. Alle musea zijn natuurlijk dicht vanwege de lockdown, dus het voelt verboden maar ook echt heel gaaf. We krijgen een rondleiding van de eigenaar zelf en wat hij in zijn collectie heeft is echt belachelijk mooi en veel. Vooral heel veel. Hierna gaan we terug naar Svendborg.

Dinsdag

We halen, net als gister, ons ontbijtje bij de bakker. Hierna vertrekken we richting Odense. Dit is een trip van iets meer dan een half uur. We lopen hier wat rond en besluiten naar Ribe te rijden. Eenmaal in Ribe aangekomen, lozen we eerst onze spullen in het hotel. We lopen in het dorp, brengen het statiegeld wat we hebben verzameld weg en besluiten weer naar de kamer te gaan om te chillen. We halen avondeten bij de plaatselijke kebab tent en kijken een film.

Woensdag

Woensdagochtend staat de wekker vroeg: het is tijd om naar huis te gaan. Na een voorspoedige reis door Hamburg, komen we vlakbij Bremen ernstig in de file te staan. Er zijn wegwerkzaamheden, waardoor al het verkeer van drie banen naar 1 afrit moet. Ellende dus. Deze ellende heeft ons in totaal 4 uur gekost, dus in plaats van 8 uur heeft onze trip 12 uur gekost. Maar goed, ik ben weer thuis. Wat een gekke gewaarwording. Ik ben enorm blij om iedereen, maar vooral mijn kat, weer te zien. Max heeft al die maanden niks van FaceTime gesnapt en ik ben blij om te merken dat hij blij is dat ik er weer ben. Ik zie wel meteen dat hij erg mager is, maar dat is een zorg voor morgen.

Donderdag

De eerste nacht in mijn eigen bed was heerlijk. Kan ook niet anders natuurlijk. ‘s Ochtends bel ik onze dierenarts met de klachten die Max heeft en wat wij zien en merken. Ze verwijst ons door naar Barendrecht waar er waarschijnlijk een bloedonderzoek wordt afgenomen om te kijken wat er mis is.

Aan het einde van de middag kunnen we terecht in Barendrecht. De dierenarts heeft geen goed nieuws. Max heeft hoge koorts, weegt nog maar 2,8 kilo (normaal gesproken rond de 4,3kg) en is volledig uitgedroogd. Dit alles, in combinatie met het feit dat hij kattenaids heeft, leidt tot de beslissing tot euthanasie. Hij is te zwak om nog iets aan de inwendige infecties te doen. Een erg zware, moeilijke en heftige beslissing want je wil dat wat je liefhebt niet kwijt. Het is nooit een goed moment, maar de dag voor kerst is al helemaal een rot timing.

We hebben 12.5 jaar mogen genieten van een enorm vrolijke en eigenwijze kat met soms wat rare streken (slapen in de wasmachine, alleen maar drinken uit de kraan, zeuren om z'n snoepjes en ga zo maar door) maar altijd was hij zo blij om ons te zien als we weg waren geweest. 

Ondanks dat ik nog niet eens een dag na thuiskomst afscheid heb moeten nemen van de allerliefste, ben ik blij dat ik hem nog heb kunnen zien, bij zijn laatste seconden ben geweest, dat we weten dat hij geen pijn meer heeft en dat hij rustig in slaap is gebracht. 

Lieve allemaal,

Ik wil jullie uit het diepste van mijn hart bedanken voor het lezen van mijn blog en de leuke reacties die zowel ik als mijn familie erop kreeg. Ik heb het met erg veel plezier altijd geschreven, maar voor nu is dit verhaaltje uit.

Houd je sterk, heb een gezellige en veilige jaarwisseling en tot snel ❤️

Dikke kus, 

San