3. Een ode aan... Mijn collega's

Lieve collega’s, 

3 jaar en 8 maanden geleden, op 19 december 2016, werd ik aangenomen bij Hema Rotterdam Centrum. Ik was toen zestien jaar, ik zat in vijf havo en ik vond het maar wat spannend. Ik werkte toen alleen nog op de maandag- en woensdagavond, van 17:00u tot 20:00u. Hoewel er vaak een lichting is van nieuwe werknemers, was ik toentertijd ‘alleen’. Ik had destijds nog een andere baan in het weekend, maar toen ik merkte in wat voor tof team ik terecht kwam, was de keuze al snel gemaakt. Vanaf april 2017 werkte ik in de weekenden, altijd een, soms twee dagen. Ik vond het leuk zoveel nieuwe mensen te leren kennen en al vrij snel kwamen mijn collega’s en ik erachter dat ik een van de jongsten was (dit in tegenstelling tot wat ze dachten!!). Dit bracht voor een aantal van hen weer mooie herinneringen boven van hun middelbare schooltijd, jeugd en noem het maar op. Ik heb dan ook vaak (natuurlijk met een grote lach) moeten horen ‘wacht maar tot je zo oud bent als ik!’ en ‘oh oh oh, de jeugd van tegenwoordig...’. We hebben wat nieuwe dingen meegemaakt met z’n alle; een nieuw gedeelte van het restaurant, wisselingen in het assortiment, collega’s die zijn weggegaan en collega’s die erbij zijn gekomen.

Vandaag, 9 augustus 2020: mijn wekker gaat om 8:00u. Ik ben twintig jaar, ga naar het laatste jaar van de pabo en verlaat de Hema om vijf maanden te studeren in Kopenhagen en op zoek te gaan naar mijn eigen grens. Ik heb veel collega’s in mogen werken en ben pas sinds kort niet meer de jongste (das echt!). Vandaag was dan mijn laatste werkdag bij de Hema, maar zo voelt het niet. Het besef is er nog niet helemaal. Het is vijf minuten voor vier. Ik maak nog een paar broodjes hot dog en wat ijsjes. 16:00u geeft de kassa aan. Dat was het dan. Ik loop nog een laatste keer door de gang, klok me uit, verkleed me en loop nog even door het restaurant om mijn collega’s nog een laatste keer te begroeten. Nee, het besef is er nog niet. Ik ben naar huis gegaan met een enorme bak met cadeaus en een kaart met te veel lieve woorden. 

Lieve collega’s van Hema Rotterdam Centrum: het is een bizarre tijd waarin we nu zitten. Het restaurant is drie maanden dicht geweest (wegens Covid-19), nu werken we met mondkapjes en zitten we midden in een hittegolf. Ik waardeer jullie en ga jullie missen. Bedankt voor alle leuke momenten, mooie en grappige verhalen, cadeaus, mooie woorden en nog veel meer waarvan ik nu even niet kan benoemen wat... Bedankt voor alles! 

Dikke kus, 

San